راستش را بخواهید، از شنیدن هیچ چیزی به اندازه پیشرفت علمی کشور غرق در ماتم و خشم نمی شوم.

همه ما خوب می دانیم که پیشرفت های علمی باید هزینه زندگی مردم عادی و معمولی را پایین آورده و یا زندگی را برای آنان راحت تر سازد.نمونه هایی از اینگونه پیشرفت های علمی در کشورهای غربی زیاد دیده می شود؛ یک نفر برق اختراع می کند و باعث می شود مردم در ساعات شب هم همانند ساعات روز اجازه کار و فعالیت پیدا کنند، دیگری پنیسیلین کشف می کند و موجب می شود مردم کمتر از گذشته بمیرند و سومی با اختراع واحد تولید بیوگاز کاری می کند که روستاییانی که فقط گاو دارند، گازی که به مراتب بهتر از گاز شهری می سوزد هم در اختیار داشته باشند.

در مقابل، ما برای در آغوش کشیدن پیشرفت های علمی چه کرده ایم؟!؛ کاری که مردم دیگر نقاط دنیا انجام داده و به نتایج خوبی رسیده اند را انجام داده و به همان نتایج خوب رسیده ایم!(چه کسی می گوید چرخ را نمی توان مجددا اختراع کرد؟ما در همین ایران خودمان ده ها بار چرخ را اختراع کرده و از این راه ده ها مخترع تحویل جامعه داده ایم!)، کاری که دیگر مردمان جهان انجام داده و به هیچ نتیجه ای نرسیده اند انجام داده و به هیچ نتیجه ای نرسیده ایم(البته به صورت مستند ثابت کرده ایم که این یک قلم جنس در کشور ما "شدنی" است) و یا با سوء استفاده تمام و کمال از اعتقاد دنیای علم به "در جهان دانش کسی کلک نمی زند"، مقالات ارزشمند دیگران را بی زحمت به نام خود سند زده و به وسع خود دامنه پیشرفت های علمی کاغذی را عریض و طویل ساخته ایم.

لذا، اگر بخواهیم با مقوله پیشرفت های علمی به شیوه منصفانه و به دور از حب و بغض برخورد نماییم، باید بپذیریم که شمار قابل توجهی از پیشرفت های علمی به دلیل تولیدات سفارشی از ما بهتران، که خیری را نصیب مردم عادی و فرودست جامعه نمی کنند، نثار مردم خوب کشورمان شده است!

از سوی دیگر، شیوه مواجهه با پیشرفت های علمی کشور تا حد زیادی از نسخه ای که برای اقتصاد پیچیده ایم تبعیت می کند؛ یعنی همانطور که گمان کرده ایم با حذف 4 صفر از واحد پول ملی کشور، "ریال" دارای ارزش افزوده 10 هزار برابری می شود، فکر کرده ایم که همین که جامعه جهانی بر پیشرفت های علمی ما مهر تایید بزند کار تمام است و با بستن دفتر علم و دانش کمی هم می توانیم به خودمان و ثروت اندوزی بیندیشیم!؟